Jesteś w: Cyprian Kamil Norwid

Fenomen twórczości Norwida

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Cyprian Kamil Norwid miał silne poczucie przynależności pokoleniowej, ale jednocześnie odczuwał własną odrębność na tle wielkich poetów, starszych od niego o pokolenie . Jego generacja rówieśnicza nazywana jest często straconym pokoleniem lub pokoleniem sierocym. Te pejoratywnie nacechowane nazwy nie są przypadkowe. Społeczeństwo przyzwyczajone do pięknych, typowo romantycznych wierszy Mickiewicza i Słowackiego z niechęcią patrzyło na dokonania młodego Norwida, który założenia epoki romantyzmu poddawał zakwestionowaniu i ostrej krytyce. Był jednocześnie dziedzicem tej epoki i jednym z pierwszych jej krytyków Jego oryginalności należy doszukiwać się właśnie w polemice z romantyzmem, do którego nie przystawał, ale od którego nie potrafił w pełni.

Norwid kwestionował wiele cech charakterystycznych epoki, z której wyrósł. Nie godził się na podporządkowanie
„romantycznej zasadzie poświęcenia dla narodu, zwłaszcza już w wersji mesjanistycznej. Uważał, że romantyzm dokonał niebezpiecznych przesunięć w pojęciu czynu i sensu działania człowieka, wiążąc obie te strefy aktywności niemal wyłącznie z walką zbrojną bądź męczeńską ofiarą. Widział w tym pogwałcenie praw życia”
(Witkowska, Przybylski, Romantyzm, Warszawa 2002, s. 406 ).


W zamian proponował stały zestaw wartości oparty na Dekalogu i szeroko pojętej etyce. Fundamentem norwidowskiej etykijest chęć czynienia dobra, które jest gwarantem stabilizacji społecznej. Zależało mu , aby czynienie dobra miało charakter powszechny – stąd zainteresowanie społeczeństwem i odróżnienie go od pojęcia narodu . Etyczne poczucie obowiązku wobec ojczyzny i jej tradycji było przeciwstawioneromantycznym prądom, np. mesjanizmowi czy winkelriedyzmowi.
strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 - 



  Dowiedz się więcej