Jesteś w:
Hamlet
Dramat antyczny do czasów Szekspira niepodzielnie panował przez ponad dwa tysiące lat. William Szekspir pisząc swoje dramaty wzorował się na dramacie antycznym. Stworzył jednak całkowicie nowy model dramatu – od jego nazwiska nazywanego dramatem szekspirowskim. Bardzo mocno jest w nim zaakcentowany wątek charakterologiczny i psychologiczny. Historia jest kreowana przez ludzi i przez siły nadprzyrodzone. Jedność czasu, miejsca i akcji zostaje rozbita. Sceny z występującym tylko jednym aktorem zastępują sceny zbiorowe. Jednorodność antycznego dramatu zastąpiona została przez dopuszczenie różnych funkcji estetycznych – np. humoru czy też groteski.
DRAMAT ANTYCZNY
V w. przed Ch.
Światem kieruje przeznaczenie
Tzw. 3 jedności – czasu, miejsc, akacji
Występuje maksymalnie 3 aktorów
Jednorodność
Ciągłość akcji
Motywy zaczerpnięte z mitologii i historii
Skromne didaskalia
Mało monologów
Tekst tylko recytowany
Bohaterowie statyczni
Akcja toczy się tylko na dworach
Celem – budzić litość i trwogę
DRAMAT SZEKSPIROWSKI
XVII w.
Na wydarzenia wpływają ludzie i siły nadprzyrodzone
Rozbicie 3 jedności
Sceny zbiorowe
Różne funkcje estetyczne – np. humor, groteska
Zaakcentowany wątek charakterologiczny i psychologiczny
Rezygnacja z ciągłości akcji
Motywy z kronik, historii
Rozbudowane didaskalia
Tekst główny tworzą monologi i dialogi oraz aparty – gdy bohater mówi sam do siebie
Dopuszczony śpiew
Bohaterowie dynamiczni
Nie ma ograniczeń w akcji
Różnorodność gatunkowa
Teatr w teatrze
Podział na sceny i akty
Cienka granica między dobrem a złem
WYJAŚNIENIA POJĘĆ–
Zasada decorum – czyli odpowiedniości gatunku do stylu. Szekspir łamiąc tę zasadę wprowadził do gatunku wysokiego (czyli dramatu) elementy przypisywane do tej pory gatunkom niskim (np. komedii), takie jak humor, komizm, groteska.
Zasada trzech jedności – klasyczna zasada stosowana w antycznych sztukach, obowiązująca aż do czasów Szekspira. Obejmowała ona jedność czasu, miejsca i akcji. Jedność akcji wymagała, by wydarzenia w sztuce skoncentrowały się na jednym wątku, bez wątków epizodycznych. Jedność miejsca oznaczała, iż wszystkie sceny powinny dziać się w tym samym miejscu, np. w zamkowej komnacie. Jedność czasu natomiast zakładała, iż wydarzenia winny rozgrywać się w ciągu jednej doby.
Cechy dramatu szekspirowskiego – porównanie z dramatem antycznym
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimDramat antyczny do czasów Szekspira niepodzielnie panował przez ponad dwa tysiące lat. William Szekspir pisząc swoje dramaty wzorował się na dramacie antycznym. Stworzył jednak całkowicie nowy model dramatu – od jego nazwiska nazywanego dramatem szekspirowskim. Bardzo mocno jest w nim zaakcentowany wątek charakterologiczny i psychologiczny. Historia jest kreowana przez ludzi i przez siły nadprzyrodzone. Jedność czasu, miejsca i akcji zostaje rozbita. Sceny z występującym tylko jednym aktorem zastępują sceny zbiorowe. Jednorodność antycznego dramatu zastąpiona została przez dopuszczenie różnych funkcji estetycznych – np. humoru czy też groteski.
DRAMAT ANTYCZNY
V w. przed Ch.
Światem kieruje przeznaczenie
Tzw. 3 jedności – czasu, miejsc, akacji
Występuje maksymalnie 3 aktorów
Jednorodność
Ciągłość akcji
Motywy zaczerpnięte z mitologii i historii
Skromne didaskalia
Mało monologów
Tekst tylko recytowany
Bohaterowie statyczni
Akcja toczy się tylko na dworach
Celem – budzić litość i trwogę
DRAMAT SZEKSPIROWSKI
XVII w.
Na wydarzenia wpływają ludzie i siły nadprzyrodzone
Rozbicie 3 jedności
Sceny zbiorowe
Różne funkcje estetyczne – np. humor, groteska
Zaakcentowany wątek charakterologiczny i psychologiczny
Rezygnacja z ciągłości akcji
Motywy z kronik, historii
Rozbudowane didaskalia
Tekst główny tworzą monologi i dialogi oraz aparty – gdy bohater mówi sam do siebie
Dopuszczony śpiew
Bohaterowie dynamiczni
Nie ma ograniczeń w akcji
Różnorodność gatunkowa
Teatr w teatrze
Podział na sceny i akty
Cienka granica między dobrem a złem
WYJAŚNIENIA POJĘĆ–
Zasada decorum – czyli odpowiedniości gatunku do stylu. Szekspir łamiąc tę zasadę wprowadził do gatunku wysokiego (czyli dramatu) elementy przypisywane do tej pory gatunkom niskim (np. komedii), takie jak humor, komizm, groteska.
Zasada trzech jedności – klasyczna zasada stosowana w antycznych sztukach, obowiązująca aż do czasów Szekspira. Obejmowała ona jedność czasu, miejsca i akcji. Jedność akcji wymagała, by wydarzenia w sztuce skoncentrowały się na jednym wątku, bez wątków epizodycznych. Jedność miejsca oznaczała, iż wszystkie sceny powinny dziać się w tym samym miejscu, np. w zamkowej komnacie. Jedność czasu natomiast zakładała, iż wydarzenia winny rozgrywać się w ciągu jednej doby.
Dowiedz się więcej | |