Jesteś w:
Dobra pani
Pani Ewelina Krzycka, tytułowa bohaterka utworu, była kobietą czterdziestoletnią, majętną, bezdzietną wdową. Odznaczała się nieprzeciętnym wyglądem – wysoka i piękna brunetka o ciemnych, ogromnych, pełnych życia oczach. Uważała się za osobę często nieszczęśliwą, nikomu niepotrzebną, samotną. Prowincjonalne życie w Ongrodzie nudziło ją, dlatego chętnie wyjeżdżała za granicę.
Odczuwała ogromną potrzebę działalności charytatywnej. Chętnie dawała jałmużny, pomagała ubogim. Kupowała nawet zwierzęta, żeby opiekować się nimi. Była aktywną działaczką Towarzystwa Dam Dobroczynnych. Można stwierdzić, że filantropia była jej pasją.
Jednak oddając się działalności dobroczynnej, myślała przede wszystkim o sobie. Przekonana o swej wielkoduszności, nie zważała na to, jak wielką krzywdę wyrządzała swym podopiecznym, którzy prędzej czy później, zwyczajnie zaczynali ją nudzić: „Jaki ten Elf zrobił się nieznośny …Weź go do garderoby i niech się już nigdy nie pokazuje w pokojach…”
Zwierzęta i ludzi traktowała jak zabawki, bowiem zawsze mogła się ich pozbyć, i szukać nowego obiektu zainteresowań, który spełniłby jej zachcianki. Oburzające jest to, że Krzycka nie miała z tego powodu wyrzutów sumienia. Nie widziała w swoim zachowaniu niczego rażącego. Swym postępowaniem wobec Heli i panny Czernickiej dowiodła, że nie liczyła się z uczuciami drugiego człowieka. Wina zawsze leżała po stronie innych: piesek stał się nudny i nieznośny, Hela złośliwa, brzydka.
Zachowanie bohaterki jest doskonałym przykładem samouwielbienia, braku odpowiedzialności i egoizmu. Głównym motorem jej działań były chwilowe kaprysy, które Krzycka za wszelką cenę chciała spełnić, niestety działo się to kosztem jej podopiecznych.
Ewelina Krzycka - charakterystyka
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPani Ewelina Krzycka, tytułowa bohaterka utworu, była kobietą czterdziestoletnią, majętną, bezdzietną wdową. Odznaczała się nieprzeciętnym wyglądem – wysoka i piękna brunetka o ciemnych, ogromnych, pełnych życia oczach. Uważała się za osobę często nieszczęśliwą, nikomu niepotrzebną, samotną. Prowincjonalne życie w Ongrodzie nudziło ją, dlatego chętnie wyjeżdżała za granicę.
Odczuwała ogromną potrzebę działalności charytatywnej. Chętnie dawała jałmużny, pomagała ubogim. Kupowała nawet zwierzęta, żeby opiekować się nimi. Była aktywną działaczką Towarzystwa Dam Dobroczynnych. Można stwierdzić, że filantropia była jej pasją.
Jednak oddając się działalności dobroczynnej, myślała przede wszystkim o sobie. Przekonana o swej wielkoduszności, nie zważała na to, jak wielką krzywdę wyrządzała swym podopiecznym, którzy prędzej czy później, zwyczajnie zaczynali ją nudzić: „Jaki ten Elf zrobił się nieznośny …Weź go do garderoby i niech się już nigdy nie pokazuje w pokojach…”
Zwierzęta i ludzi traktowała jak zabawki, bowiem zawsze mogła się ich pozbyć, i szukać nowego obiektu zainteresowań, który spełniłby jej zachcianki. Oburzające jest to, że Krzycka nie miała z tego powodu wyrzutów sumienia. Nie widziała w swoim zachowaniu niczego rażącego. Swym postępowaniem wobec Heli i panny Czernickiej dowiodła, że nie liczyła się z uczuciami drugiego człowieka. Wina zawsze leżała po stronie innych: piesek stał się nudny i nieznośny, Hela złośliwa, brzydka.
Zachowanie bohaterki jest doskonałym przykładem samouwielbienia, braku odpowiedzialności i egoizmu. Głównym motorem jej działań były chwilowe kaprysy, które Krzycka za wszelką cenę chciała spełnić, niestety działo się to kosztem jej podopiecznych.