Jesteś w:
Adam Mickiewicz
Pierwszy z cyklu 18 sonetów nosi tytuł "Stepy akermańskie". Nie jest on opisem Krymu, ale pejzażu okolic leżącego nad Dniestrem Biełgorodu. W nim to podobnie zresztą jak w pozostałych sonetach występuje motyw wędrówki oraz zachwytu nad pięknem przyrody. Poeta oszołomiony jest widokiem stepu, jego bujnej roślinności. Poruszana podmuchami wiatru roślinność stepowa przypomina morskie fale, kwiaty jak powódź zalewają step. Kwitnące krzewy wyglądają jak kolorowe wyspy wśród traw. Powóz zaś porównany został do łodzi, brodzącej wśród "fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi".
W wierszu tym podmiot liryczny jest narratorem.
Budując pierwszą zwrotkę poeta pięciokrotnie przekształcał pierwszy wers, co wskazuje, jak mozolnie poeta poszukiwał metaforycznych porównań, chcąc połączyć dwa obrazy: stepu i morza. Główną osią konstrukcyjna zwrotki pierwszej jest jedno zdanie wielokrotnie złożone (zd. Oznajmujące). Taka konstrukcja wprowadza spokój. Głównymi środkami artystycznymi jest oksymoron, (czyli połączenie dwóch przeciwstawnych zjawisk z sobą) "Wypłynąłem na suchego przestwór oceanu" w formie metafory, porównania, epitety: "szumiące łąki". W zwrotce pierwszej autor zdecydowanie stawia na wrażenia wzrokowe.
W zwrotce drugiej, występują zdania krótsze, pytające i oznajmujące; występuje nawet zdanie eliptyczne. Już to zwiastuje, że wraz z nastaniem mroku poeta przenosi się na oddziaływania słuchowe. Przedmiotem jego rozważań staje się niebo, a dokładniej pojawiające się na nim szare, czerwone i żółte plamy, które w końcu szarością zakrywa całą okolicę. Zbliżająca się noc zaciemnia obraz, powoduje, że wędrowiec koncentruje się na wrażeniach słuchowych, ale ujawniają się tutaj także jego poczucie samotności i obawa przed zabłądzeniem "nigdzie drogi ni kurhanu".
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Analiza porównawcza sonetów "Stepy akermańskie" i "Burza"
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPierwszy z cyklu 18 sonetów nosi tytuł "Stepy akermańskie". Nie jest on opisem Krymu, ale pejzażu okolic leżącego nad Dniestrem Biełgorodu. W nim to podobnie zresztą jak w pozostałych sonetach występuje motyw wędrówki oraz zachwytu nad pięknem przyrody. Poeta oszołomiony jest widokiem stepu, jego bujnej roślinności. Poruszana podmuchami wiatru roślinność stepowa przypomina morskie fale, kwiaty jak powódź zalewają step. Kwitnące krzewy wyglądają jak kolorowe wyspy wśród traw. Powóz zaś porównany został do łodzi, brodzącej wśród "fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi".
W wierszu tym podmiot liryczny jest narratorem.
Budując pierwszą zwrotkę poeta pięciokrotnie przekształcał pierwszy wers, co wskazuje, jak mozolnie poeta poszukiwał metaforycznych porównań, chcąc połączyć dwa obrazy: stepu i morza. Główną osią konstrukcyjna zwrotki pierwszej jest jedno zdanie wielokrotnie złożone (zd. Oznajmujące). Taka konstrukcja wprowadza spokój. Głównymi środkami artystycznymi jest oksymoron, (czyli połączenie dwóch przeciwstawnych zjawisk z sobą) "Wypłynąłem na suchego przestwór oceanu" w formie metafory, porównania, epitety: "szumiące łąki". W zwrotce pierwszej autor zdecydowanie stawia na wrażenia wzrokowe.
W zwrotce drugiej, występują zdania krótsze, pytające i oznajmujące; występuje nawet zdanie eliptyczne. Już to zwiastuje, że wraz z nastaniem mroku poeta przenosi się na oddziaływania słuchowe. Przedmiotem jego rozważań staje się niebo, a dokładniej pojawiające się na nim szare, czerwone i żółte plamy, które w końcu szarością zakrywa całą okolicę. Zbliżająca się noc zaciemnia obraz, powoduje, że wędrowiec koncentruje się na wrażeniach słuchowych, ale ujawniają się tutaj także jego poczucie samotności i obawa przed zabłądzeniem "nigdzie drogi ni kurhanu".
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -