Jesteś w:
Adam Mickiewicz
W dwóch ostatnich zwrotkach poeta opisuje ciszę. Nastąpiło w tym celu przeniesienia oddziaływania na słuch, zdania stają się krótkie, oznajmujące i rozkazujące. Cisza jest tak głęboka, że poeta słyszy w niej przelatujące żurawie i motyla kołyszącego się wśród traw. Aby oddać wrażenia słuchowe poeta wprowadza onomatopeję i hiperbolę (wyolbrzymienie). Wytworzony w ten sposób nastrój sprzyja refleksyjnej zadumie podmiotu lirycznego. Pielgrzym odczuwa dominująca tęsknotę za krajem ojczystym. Wydaje mu się, że słyszy głos dalekiej Litwy, ale wysiłek woli i nadzieja nie przynoszą oczekiwanego rezultatu. Ostatnie słowo sonetu "Jedźmy, nikt nie woła." To wyraz rozgoryczenia i rezygnacji. Podróż do ojczyzny okazuje się niemożliwa, wędrowiec musi tułać się dalej.
W wierszu tym klasyczna budowa sonetu została zachwiana, część refleksyjna pojawia się prawie na samym końcu.
Sonety: "Burza", "Żegluga" i "Cisza morska" wchodzą w skład tzw. Tryptyku morskiego. Inspiracją do jego napisania były własne doświadczenia poety, który podczas podróży statkiem na Krym przeżył intensywną burzę.
W bardzo rzeczywisty sposób w dwóch pierwszych zwrotkach przedstawia spustoszenia, jakich dokonał żywioł na pokładzie statku. Ukazuje, jaki człowiek jest słaby wobec potęgi sil natury. Żywioł jest tak gwałtowny, że zapowiada nawet zagładę. Poeta porównuje całą sytuacje do bitwy: fale "jak żołnierz szturmujący w połamane mury". Rzeczywistości jest przez podmiot liryczny odbierana głównie za pomocą wrażeń słuchowych ("ryk", "szum") i wzrokowych ("słońce krwawo zachodzi"). Niesamowity nastrój i grozę przedstawionych wypadków uzyskał poeta przez wprowadzenie epitetów "szum zawiei", onomatopei "złowieszcze jęki" i metafor "Słońce krwawo zachodzi". Zadnia krótkie, urywane oraz równoważniki zdań. Dynamikę obrazu potęguje nagromadzenie czasowników oraz wyliczeń (I zwrotka). W następnej strofie podmiot koncentruje się na opisie ludzkich reakcji wobec zbliżającego się zagrożenia. Część z nich modli się, inni żegnają się z przyjaciółmi, jeszcze inni popadli w odrętwienie. W 3 zwrotce gdzie opisana jest dramaturgia ludzi, mało jest środków styl., za to jest ogrom czasowników. W czwartej zwrotce następuje gwałtowne uspokojenie. Na tle walczącej o przetrwanie załogi poeta ukazuje samotnego podróżnika siedzącego w milczeniu. To Pielgrzym, człowiek samotny, opuszczony, wygnany z ojczyzny. Jako jedyny nie próbuje się ratować, pogodził się już dawno ze śmiercią, sam duchowo praktycznie umarł żyjąc z dala od ojczyzny i bliskich. Bohater zazdrości innym strachu, tego, że chcą żyć dalej, bo mają, dla kogo. Część refleksyjna jest smutna. Pielgrzym porównany może być do samego Mickiewicza, który przeżywa podobne rozterki.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Analiza porównawcza sonetów "Stepy akermańskie" i "Burza"
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW dwóch ostatnich zwrotkach poeta opisuje ciszę. Nastąpiło w tym celu przeniesienia oddziaływania na słuch, zdania stają się krótkie, oznajmujące i rozkazujące. Cisza jest tak głęboka, że poeta słyszy w niej przelatujące żurawie i motyla kołyszącego się wśród traw. Aby oddać wrażenia słuchowe poeta wprowadza onomatopeję i hiperbolę (wyolbrzymienie). Wytworzony w ten sposób nastrój sprzyja refleksyjnej zadumie podmiotu lirycznego. Pielgrzym odczuwa dominująca tęsknotę za krajem ojczystym. Wydaje mu się, że słyszy głos dalekiej Litwy, ale wysiłek woli i nadzieja nie przynoszą oczekiwanego rezultatu. Ostatnie słowo sonetu "Jedźmy, nikt nie woła." To wyraz rozgoryczenia i rezygnacji. Podróż do ojczyzny okazuje się niemożliwa, wędrowiec musi tułać się dalej.
W wierszu tym klasyczna budowa sonetu została zachwiana, część refleksyjna pojawia się prawie na samym końcu.
Sonety: "Burza", "Żegluga" i "Cisza morska" wchodzą w skład tzw. Tryptyku morskiego. Inspiracją do jego napisania były własne doświadczenia poety, który podczas podróży statkiem na Krym przeżył intensywną burzę.
W bardzo rzeczywisty sposób w dwóch pierwszych zwrotkach przedstawia spustoszenia, jakich dokonał żywioł na pokładzie statku. Ukazuje, jaki człowiek jest słaby wobec potęgi sil natury. Żywioł jest tak gwałtowny, że zapowiada nawet zagładę. Poeta porównuje całą sytuacje do bitwy: fale "jak żołnierz szturmujący w połamane mury". Rzeczywistości jest przez podmiot liryczny odbierana głównie za pomocą wrażeń słuchowych ("ryk", "szum") i wzrokowych ("słońce krwawo zachodzi"). Niesamowity nastrój i grozę przedstawionych wypadków uzyskał poeta przez wprowadzenie epitetów "szum zawiei", onomatopei "złowieszcze jęki" i metafor "Słońce krwawo zachodzi". Zadnia krótkie, urywane oraz równoważniki zdań. Dynamikę obrazu potęguje nagromadzenie czasowników oraz wyliczeń (I zwrotka). W następnej strofie podmiot koncentruje się na opisie ludzkich reakcji wobec zbliżającego się zagrożenia. Część z nich modli się, inni żegnają się z przyjaciółmi, jeszcze inni popadli w odrętwienie. W 3 zwrotce gdzie opisana jest dramaturgia ludzi, mało jest środków styl., za to jest ogrom czasowników. W czwartej zwrotce następuje gwałtowne uspokojenie. Na tle walczącej o przetrwanie załogi poeta ukazuje samotnego podróżnika siedzącego w milczeniu. To Pielgrzym, człowiek samotny, opuszczony, wygnany z ojczyzny. Jako jedyny nie próbuje się ratować, pogodził się już dawno ze śmiercią, sam duchowo praktycznie umarł żyjąc z dala od ojczyzny i bliskich. Bohater zazdrości innym strachu, tego, że chcą żyć dalej, bo mają, dla kogo. Część refleksyjna jest smutna. Pielgrzym porównany może być do samego Mickiewicza, który przeżywa podobne rozterki.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -