Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
Na słowa – klucze zwróciła uwagę wybitna norwidolog Elżbieta Feliksiak. Dzięki jej badaniom wiemy, że Norwid często korzysta z takich słów, jakgwiazda, słońce, kometa, księżyc, mrok, noc, cień, żar, płomień, pożar, dym, popiół, głębia, otchłań, dno, ocean, szczyt, kamień, skała, pył, proch, step (Feliksiak E.: Poezja i myśl. Studia o Norwidzie. Lublin 2001. s.36). Pojawiały się również słowa dotyczące zjawisk nadprzyrodzonych, np. duch, anioł, słowo – ciało, dotyczące sztuki (lutnia, pieśń) oraz charakterystyczne dla romantyzmu (pielgrzym, wędrowiec, bladość).
Norwid twierdził: „Ja od żadnego poety polskiego z żywych i umarłych nigdy nic nie wziąłem” (Skubalanka T.: Mickiewicz, Słowacki, Norwid. Lublin 1997. s.189). W pierwszym odruchu nie sposób się z nim nie zgodzić. Pamiętajmy jednak, że nawiązanie przez negację również jest wyrazem więzi autora z tym, od czego próbuje się odizolować. Wcześniejszy nadmiar słów, lakoniczność słowa zastąpił głębokimi słownymi refleksjami nad sytuacją ludzi wyrastających nie tylko z kultury polskiej (w tym ludowej), ale też europejskiej i antycznej. Ta synteza epok i kultur łączy się ze wszystkimi działami sztuki, które miały wpływ na poetę.
Sam był malarzem, grafikiem, rzeźbiarzem i literatem, wręcz sztukmistrzem. Przypomina to antyczny synkretyzm sztuk. a poetę największy wpływ miała muzyka. Widzimy to w tytułach dzieł oraz w licznej terminologii muzycznej w wierszach różnych etapów życia twórcy. Norwid dzięki takiemu podejściu stał się prekursorem nowych form synkretycznej poezji, łączącej różne dziedziny sztuki.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -
Fenomen twórczości Norwida
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNa słowa – klucze zwróciła uwagę wybitna norwidolog Elżbieta Feliksiak. Dzięki jej badaniom wiemy, że Norwid często korzysta z takich słów, jakgwiazda, słońce, kometa, księżyc, mrok, noc, cień, żar, płomień, pożar, dym, popiół, głębia, otchłań, dno, ocean, szczyt, kamień, skała, pył, proch, step (Feliksiak E.: Poezja i myśl. Studia o Norwidzie. Lublin 2001. s.36). Pojawiały się również słowa dotyczące zjawisk nadprzyrodzonych, np. duch, anioł, słowo – ciało, dotyczące sztuki (lutnia, pieśń) oraz charakterystyczne dla romantyzmu (pielgrzym, wędrowiec, bladość).
Norwid twierdził: „Ja od żadnego poety polskiego z żywych i umarłych nigdy nic nie wziąłem” (Skubalanka T.: Mickiewicz, Słowacki, Norwid. Lublin 1997. s.189). W pierwszym odruchu nie sposób się z nim nie zgodzić. Pamiętajmy jednak, że nawiązanie przez negację również jest wyrazem więzi autora z tym, od czego próbuje się odizolować. Wcześniejszy nadmiar słów, lakoniczność słowa zastąpił głębokimi słownymi refleksjami nad sytuacją ludzi wyrastających nie tylko z kultury polskiej (w tym ludowej), ale też europejskiej i antycznej. Ta synteza epok i kultur łączy się ze wszystkimi działami sztuki, które miały wpływ na poetę.
Sam był malarzem, grafikiem, rzeźbiarzem i literatem, wręcz sztukmistrzem. Przypomina to antyczny synkretyzm sztuk. a poetę największy wpływ miała muzyka. Widzimy to w tytułach dzieł oraz w licznej terminologii muzycznej w wierszach różnych etapów życia twórcy. Norwid dzięki takiemu podejściu stał się prekursorem nowych form synkretycznej poezji, łączącej różne dziedziny sztuki.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -