Jesteś w:
Cyprian Kamil Norwid
Ostatnią strofę autor poświęca niedawno zmarłemu Adamowi Mickiewiczowi. Właśnie jego postać zmotywowała Norwida to napisania tego wiersza. Mickiewicz zmarł 26 listopada 1855 roku. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Paryżu dnia 21 stycznia 1856 roku. Jego zwłoki spoczęły na podparyskim cmentarzu Montmorency, u boku zmarłej kilka miesięcy wcześniej żony Celiny. Wiersz powstał w powiązaniu z emigracyjnymi nieporozumieniami, czy pochować Adama Mickiewicza w Konstantynopolu (Stambule) czy właśnie w Paryżu. Interesująca jest budowa strofy poświęconej Mickiewiczowi. Składa się ona z pytania retorycznego i dwóch wersów przemilczeń, niedopowiedzeń. Śmierć poety miała miejsce niedawno, więc losy jego doczesnych szczątków nie są jeszcze znane. Norwid nie mógł wiedzieć, że w 1890, a więc aż 34 lata po powstaniu tego wiersza, ciało Adama Mickiewicza ponownie zostało przeniesione, tym razem z Paryża do Krakowa, gdzie spoczęło w krypcie wawelskiej Spojrzenie na sytuację zwłok wielkiego wieszcza, spowodowało porównanie jego losów do pośmiertnych perypetii innych genialnych ludzi. Układ bohaterów w tym wierszu ma charakter chronologiczny, poznajemy je od najstarszego Sokratesa, do Mickiewicza, który zmarł w 1855 roku (wiersz powstał w kolejnym).
Problematyka tego wiersza jest jasna: jednostki genialne nie mogą być docenione przez współczesnych sobie ludzi, ponieważ wyprzedzają swoje epoki. Dopiero „łzy drugiej potęgi” – przodkowie, będą mogli w pełni rozumieć zamiary artystów, filozofów, poetów... Innym problemem poruszonym w tym wierszu jest ludzka hipokryzja. Ludzie szykanowan, potępiani za życia za swą oryginalność, po śmierci doczekali się złotych pomników, nawet grobów w kilku miejscach (według podmiotu posiadanie kilku grobów jest przerażające).
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -
Wielcy ludzie w twórczości Norwida
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimOstatnią strofę autor poświęca niedawno zmarłemu Adamowi Mickiewiczowi. Właśnie jego postać zmotywowała Norwida to napisania tego wiersza. Mickiewicz zmarł 26 listopada 1855 roku. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Paryżu dnia 21 stycznia 1856 roku. Jego zwłoki spoczęły na podparyskim cmentarzu Montmorency, u boku zmarłej kilka miesięcy wcześniej żony Celiny. Wiersz powstał w powiązaniu z emigracyjnymi nieporozumieniami, czy pochować Adama Mickiewicza w Konstantynopolu (Stambule) czy właśnie w Paryżu. Interesująca jest budowa strofy poświęconej Mickiewiczowi. Składa się ona z pytania retorycznego i dwóch wersów przemilczeń, niedopowiedzeń. Śmierć poety miała miejsce niedawno, więc losy jego doczesnych szczątków nie są jeszcze znane. Norwid nie mógł wiedzieć, że w 1890, a więc aż 34 lata po powstaniu tego wiersza, ciało Adama Mickiewicza ponownie zostało przeniesione, tym razem z Paryża do Krakowa, gdzie spoczęło w krypcie wawelskiej Spojrzenie na sytuację zwłok wielkiego wieszcza, spowodowało porównanie jego losów do pośmiertnych perypetii innych genialnych ludzi. Układ bohaterów w tym wierszu ma charakter chronologiczny, poznajemy je od najstarszego Sokratesa, do Mickiewicza, który zmarł w 1855 roku (wiersz powstał w kolejnym).
Problematyka tego wiersza jest jasna: jednostki genialne nie mogą być docenione przez współczesnych sobie ludzi, ponieważ wyprzedzają swoje epoki. Dopiero „łzy drugiej potęgi” – przodkowie, będą mogli w pełni rozumieć zamiary artystów, filozofów, poetów... Innym problemem poruszonym w tym wierszu jest ludzka hipokryzja. Ludzie szykanowan, potępiani za życia za swą oryginalność, po śmierci doczekali się złotych pomników, nawet grobów w kilku miejscach (według podmiotu posiadanie kilku grobów jest przerażające).
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -